آن گاه که شب درآید و تاریکی آن بر جهان چیره شود،

آن گاه که ستاره ای بدرخشد و چشم ها از دیدنش خیره شوند

و آن گاه که ……

تو را می ستایم.

هرگاه ……

هرگاه به آسمان و زمین،

به صخره ها و کوه های سنگین

یا به درختان و گل های رنگین می نگرم،

تو را سپاس می گویم.

ای خدایِ مهربانِ من!

نسیمِ روح افزا نشانی از مهربانی ات

بادهای باران زا گواهِ رحمتِ آسمانی ات

صخر ههای سِتُرگ1، کو ههای بزرگ، رودهای جاری و دریاهای پهناور، نشان دانایی و

توانای یات.

تو را سپاس می گویم

که عطاهایت از سرِ مهربانی و نعمت هایت همگانی است.

به تو ایمان دارم و از تو راه می جویم

تنها از تو یاری می طلبم

و به تو تکیه می کنم

تو که در دوستی، بی همانند

در مهربانی، بی مانند

1 سِتُرگ: بزرگ

یکتا

درس اوّل

8

» اَلحَمدُ لِلّٰهِ رَبِّ العالَمینَ «

در بخشش، یکتا

و در لطف و نوازش، بی همتایی.

تو که پدیدآورنده ی آفریدگان

و مالک زمین و آسمانی.

از هر کس به من نزدیک تر

و از هر دوستی با من آشناتری.

ای خدای مهربان!

بیناترین بینا، زیباترین زیبا،

داناترین دانا،

خدای یکتا

خدای یگانه و بی همتا.

تو را این گونه سپاس می گویم: اَلحَمدُ لِلّٰهِ رَبِّ العالَمینَ